Konzervacija
Godine 1937. otvorena je nova postavka Vojnog muzeja u dve zgrade na Kalemegdanu u kojima su se obavljali zaštitarski poslovi u okviru stolarske i puškarske radionice. Ovo su bili počeci razvoja konzervacije muzejskih predmeta od značaja za istoriju srpske vojske, naoružanja i ratovanja uopšte. Preseljenjem zbirki Vojnog muzeja, 1960. godine, u novu zgradu, takođe na Kalemegdanu, osnovane su konzervatorske radionice-laboratorije za tekstil i metal sa najsavremenijim uređajima tog vremena. Prema potrebama i razumevanjem strogih muzeoloških kriterijuma, od strane uprave muzeja, a ujedno i povoljnim materijalnim prilikama, muzejskim konzervatorima je pružena jedinstvena prilika da se u svojoj struci usavršavaju u eminentinim centrima za konzervaciju i restauraciju. Time je formiran ekspertski tim stručnjaka, iz oblasti konzervacije i restauracije metala i tekstila, koji je do osamdesetih i devedestih godina prošlog veka nesebično pružao edukativne usluge svim ustanovama kulture i zaštite kulturnog nasleđa. Raspadom Savezne Republike Jugoslavije nastupa vreme nagle stangacije za celu zemlju, kao i za Vojni muzej koji je sa ideologijom Jugoslavenstva izgubio na svom značaju i vrednostima. Ova sitacija je dovela do nastanka vakuma na svim poljima naučno-istraživačkog rada i konzervacije kultrunog nasleđa. Od početka dvehiljaditih, uz sve materijalne napore u Vojnom muzeju su se do danas formirale dve konzervatorske radionice. Jedna za konzervaciju oružja i predmeta od metala ( namenjena za oružje), kao i druga radionica u kojoj se obaljaju konzervatorski tretmani na predmetima od metala, tekstila (uključujući uniforme, zastave i štafelajno slikarstvo) i manje predmete od kože. To je činjenica koja nas svrstava u one muzeje koji se mogu pohvaliti mogućnošću da kontinuirano obavljaju zaštitu i preventivnu konzervaciju muzejskih predmeta unutar stalne postavke i zbirki. Na ovim poslovima su angažovani jedan master konzervator-restaurator štafelajnog slikarstva, master konzervator-restaurator i jedan konzervator za metal.
PREVENTIVNA KOZERVACIJA
Kada je Vojnogeografski institut preseljen sa Beogradske tvrđave, a zgrada dodeljena Vojnom muzeju, usvojen je tematski plan, za novu postavku, koji se menjao više puta, 1958. godine, 1959. godine i 1960. godine. Među brojnim stručnjacima u kreiranju nove postavke Vojnog muzeja kao konsultanti i recenzenti učestvovali su i Milutin Garašanin i Jovan Kovačević. Godine 1961. novu postavku je otvorio predsednik države Josip Broz Tito. Posebna pažnja posvećena akvizicijama, školovanju stručnjaka, a započet je i naučno istraživački rad. Sa koliko se entuzijazma krenulo u jačanje Vojnog muzeja, kao prave institucije zaštite vidimo i po jednoj novoj formi stručnog rada koja se uvodi. Slobodno možemo da je smatramo preventivnom konzervacijom, jer su stučnjaci iz Vojnog muzeja putem organizovanih kolektivnih poseta beogradskim muzejima imali za cilj da obrazlože smisao, koncepciju i na licu mesta procene vrednost i stanje izloženih premeta u stalnim postavkama. Posle ovih poseta-vežbi, organizovani su sastanci, gde se razvijala diskusija, i gde se učilo na tuđim greškama. Nažalost i ovu praksu je zadesio isti vakum, nastao raspadom Jugoslavije. Danas se u Vojnom muzeju u okviru konzervatorskih radionica obavlja i preventivna konzervacija. Na poslovima davanja preporuka i elaborata o načinu rukovanja muzejskim predmetima, njihovom izlaganju – prezentovanju, kao i pravilnom odlaganju i čuvanju u muzejskim depoima angažovan je jedan master konzervator – preventivne konzervacije.